Een blog van patiënte Sandra. Een vervolg op haar eerdere verhaal dat wij in november 2020 mochten publiceren op onze website en social media. Sandra en haar vriend zitten middenin een IVF-traject.
‘’Dat maakt het voor nu overzichtelijk: ik word of ongesteld of ik ben zwanger.”
Zo eindigde mijn verhaal begin november. Had net de aller eerste terugplaatsing gehad en die eerste week voelde zó bijzonder. Weten dat je een 5 dagen oud, mooi ontwikkeld embryo (blastocyst, voor de kenners 😉 ) in je draagt, geeft toch een soort zwanger-geluks-gevoel. Ons kon niets gebeuren, ik kan dit, mijn lichaam weet wat het moet doen dus…lief embryo, je bent veilig hier in mij.
De tweede wachtweek was ook bijzonder, spannend vooral! Want waarom voel ik niets gebeuren? Of toch wel maar hoe interpreteer ik dat, ah een scheetje, het waren gewoon m’n darmen. Ow maar darmen die gaan werken kan ook een zwangerschaps signaal zijn, zou het dan toch? Heb ik nu gevoelige borsten of verbeeld ik het me? Liever even niet vrijen want stel nou dat het daardoor niet goed innestelt. Een orgasme, echt no way want dat veroorzaakt toch samentrekkingen van de baarmoeder? Allemaal onzinnige en onware gedachten vielen me lastig omdat ik vast besloten was er alles aan te doen om dit te laten slagen (lees: potentieel risico vermijden)…2020 gaat toch echt ons jaar worden!
Op zoek naar enige zekerheid, deed ik (tegen alle adviezen in) een vroege test. Negatief, nouja dat zegt natuurlijk nog niets. Tweede dag; negatief, ook deze was nog best wat vroeg dus laten we de hoop niet verliezen. Derde dag; negatief, hm het zou nu toch echt wel duidelijk moeten worden…ook geen streepje in de verte? Nee! is de harde maar duidelijke werkelijkheid. Vierde dag; negatief, gaat ‘m niet meer worden denk ik verdrietig. Vijfde dag; over tijd maar negatief getest, slik m’n tranen weg. Zesde dag, nog steeds geen druppeltje te bekennen in m’n witte sloggy. Deze dag werk ik op locatie. Voordat mijn groep start, nog even snel naar de wc…kak, of nouja geen kak maar ook overduidelijk geen innestelingsbloeding. Het is over, voorbij, ik menstrueer en verlies het vertrouwen in mijn lichaam.
Een paar dagen verdriet en heel veel lieve betrokken reacties vanuit onze omgeving, helpen de ergste teleurstelling verzachten. We willen door, vooruit kijken en plannen een nieuwe terugplaatsing. We hebben het geluk dat er nog een aantal embryo’s in de vriezer liggen te wachten. Daardoor blijft me voorlopig een nieuw traject aan hormonen spuiten en punctie bespaard.
Wat zouden we kunnen doen om de kansen zo optimaal mogelijk te maken? Ik lees over voeding, acupunctuur, mindset (probeer er niet te veel mee bezig te zijn, is het advies. Nou, probeer jij maar eens niet aan een roze olifant te denken, snap je?). De arts vertelt ons dat het een kwestie van dobbelen is, de een gooit in 1x 6, de ander na vele worpen nog steeds niet. Die avond hebben mijn vriend en ik om beurten gedobbeld…hij dobbelde 6 in 3 worpen, ik…nouja hou het maar bij dat je gewoon geluk moet hebben.
Wederom veel te vroeg en tegen nadrukkelijk advies in, wint mijn ongeduld en nieuwsgierigheid, ik besluit te vroeg te testen. Want zeg nou zelf, de tweede wachtweek is toch echt niet te doen? Daar moet echt iets op bedacht worden hoor…
Iedere ochtend, een week lang, test ik negatief. Gek genoeg geeft het ook een soort van berusting…alsof de teleurstelling dadelijk net iets minder groot is wanneer ik ongesteld word. Maar ik word niet ongesteld.
Wat is er mis (met mij)? Zou ik in de overgang zijn? Is het de stress of iets ergers? Had ik me voldoende verdiept in wat hormonen doen? De zorgen en onbeantwoorde vragen houden me uit mijn slaap. Inmiddels 3 dagen over tijd maar nog steeds met een negatieve test, besluiten we toch maar even de kliniek te raadplegen…geduld is het toverwoord. Als ik over 3 dagen nog steeds niet menstrueer en negatief test, krijg ik een echo. Oké geduld, prima, duidelijk, fijn dat er geen directe reden voor zorg is…maareh geduld?Diezelfde middag test ik, eigenwijs als ik ben, negatief…hoewel? Wanneer ik de test een half uur later weg wil gooien zie ik toch duidelijk een tweede streepje. Google wordt erbij gehaald. Een indroog streepje zal het zijn. Geduld dussssss… de volgende ochtend een niet mis te interpreteren maar rete dure digitale test gedaan. Er gaan 3 hele trage minuten voorbij…maar dan: ‘Zwanger 1-2 weken’ hè? Hoe dan? Toch? Echt waar? Ja! 2020 is op de valreep toch echt ons jaar geworden.
We kopen cadeautjes en maken een plan hoe we het onze familie en vrienden gaan vertellen. Ik meld me aan bij Moeders voor Moeders en we plannen de eerste zwangerschapsecho. De volgende week leven we op een wolk van geluk. Tot die woensdagavond…een schok wanneer ik bloed afveeg. Neeeeee! Tranen wellen op. De avond leven we tussen hoop en vrees. Of eigenlijk leeft mijn vriend met hoop en vertrouwen en ik…voel aan alles dat het mis is.
Volgens de deskundigen kan het nog 2 kanten op, bloedingen komen wel vaker voor, even afwachten of het doorzet. Inderdaad het bloeden stopt. De volgende ochtend nog een kleine bloeding maar de rest van de dag niets. Zou het dan toch blijven zitten? Zo vreemd om mee te maken want ik voel dat het mis is maar de feiten bevestigen mijn gevoel nog niet. Eenmaal thuis na een laatste dag voor de kerstvakantie knallen op het werk en tientallen toiletbezoekjes verder, toch weer een bloeding. Nu heviger en met stolsels. De miskraam zet door….
We zijn verdrietig, intens verdrietig maar proberen ook vooruit te kijken. We kunnen dus wel zwanger worden, we komen steeds een stapje dichterbij onze grote wens en 3x is scheepsrecht, toch?!
Een Vruchtbaar 2021 gewenst!
Sandra
