Op jonge leeftijd kreeg Mieke haar eerste zoon en vervolgens met haar man 8 jaar geleden een dochter. Samen gingen ze 5 jaar geleden voor een derde kindje alleen liep deze zwangerschap niet goed af. Dochter Maud kwam na 20 weken zwangerschap ter wereld. Na de bevalling is zij komen te overlijden. De bevalling kostte Mieke bijna haar leven.
De wens om nog eens moeder te mogen worden bleef en samen met haar nieuwe partner Teun ging Mieke voor een draagmoederschap traject bij Nij Geertgen. Mieke vertelt tijdens de Week van de Vruchtbaarheid haar verhaal.
Mieke; ‘’Tijdens de zwangerschap van onze dochter Maud had ik steeds het gevoel ‘Het is niet goed’. Maar alle echo’s lieten een gezond kindje zien en ook de 20 weken echo zag er goed uit.
Met 20 weken en 3 dagen braken mijn vliezen… Met spoed werd ik naar het ziekenhuis gebracht. De artsen hebben de bevalling nog proberen uit te stellen maar de weeën begonnen vanzelf. Achteraf bleek er sprake van een infectie, het was niet duidelijk of dit door de gebroken vliezen kwam of dat deze infectie er al eerder was.
De bevalling was heel heftig en ik had heel veel bloedverlies. Een verpleegkundige ging zelfs op mijn buik zitten om het bloeden te stelpen maar uiteindelijk hebben ze twee operaties uit moeten voeren om mijn leven te redden. Ik was in totaal 8 liter bloed verloren.
Toen ik op de IC ontwaakte uit de narcose kon ik niet praten omdat ik aan de beademing lag en ik kreeg een briefje om te schrijven. Mijn eerste vraag was; ‘Waar is mijn baby?’ Onze dochter Maud had het niet gered…
Verder na het verlies
Uit onderzoek is gebleken dat Maud een compleet gezond kindje was. De wereld van mijn man en mij stortte in. Door zijn boosheid en mijn verdriet konden wij het verlies van Maud niet samen verwerken. Helaas zijn wij dan ook uit elkaar gegaan.
Lichamelijk en mentaal draag ik iedere dag de gevolgen van de bevalling met me mee. Ik heb altijd buikpijn en iedere dag last van bloedverlies.
Gelukkig leerde ik mijn partner Teun kennen. Wij kennen elkaar al 23 jaar en hij heeft altijd geroepen dat hij graag samen met mij een relatie zou willen. Ik heb ontzettend geboft met hem. Een kindje van ons samen zou onze liefde bekronen. Hoe angstig en voorzichtig ik ook was daarvoor, in de kern van mijn wezen wilde ik niets liever dan nog een keer moeder worden. Maar zelf een kindje dragen, kon niet meer. Het is medisch gezien te risicovol.
Draagmoederschap traject
Teun kwam met de mogelijkheid van een draagmoederschap traject bij Nij Geertgen. Ik wilde hier wel over nadenken maar was sceptisch. Ik wilde mezelf beschermen, omdat ik nog erg graag een kindje wilde. Daarnaast zou ik een andere vrouw moeten bezwaren met een zwangerschap. Maar Teun was al in contact met een kennis van ons. Zij had nog een grote draagwens maar zelf een voltooid gezin. We zijn met deze vrouw en haar partner gaan uitzoeken of we een draagmoederschap traject samen wilden aangaan.
Uiteindelijk besloten we er met elkaar voor te gaan! De draagmoeder zou zwanger kunnen worden van een embryo dat door een IVF behandeling zou ontstaan uit mijn eicel en Teun zijn sperma. Ik onderging hiervoor hormoonbehandelingen en een punctie waar 16 eitjes uit zijn gekomen. Na bevruchting ontstonden er 5 embryo’s, waar er 2 van overbleven voor terugplaatsing.
De eerste terugplaatsing met een verse embryo bleef niet zitten. Het tweede en laatste embryo was ingevroren maar dus ook onze allerlaatste poging. Want nog een keer een traject in gaan met alle bijhorende kosten zat er voor ons niet in.
Afgelopen zomer hebben we de draagmoeder van haar vakantie adres opgehaald en zijn we samen naar Nij Geertgen gereden voor de terugplaatsing van de laatste embryo. Ontzettend spannend!
Maar gelukkig lukte deze poging! Inmiddels is de draagmoeder 15 weken in verwachting en in mei 2023 hopen wij de ouders te worden van een gezond kindje.
Stapje voor stapje
Ik merk aan mezelf dat ik terughoudend ben in blijdschap of enthousiasme. Ik bekijk het stapje, voor stapje. Ik voel zelf het kindje niet, omdat ik deze keer niet zelf zwanger ben. Het voelt daarmee toch als een ‘ver van je bed show’. Je moet de angstgevoelen kunnen loslaten want je kunt er niks aan doen of het goed of niet goed gaat. Voorzichtig durf ik af en toe dan ook iets kleins te kopen voor ons kindje.
Pas heb ik voor het eerst na 5 jaar de la met spullen open gedaan van onze overleden dochter Maud. Confronterend maar ook mooi dat er in de kinderkamer straks een nieuw mensje zal liggen.
Ik ben dankbaar voor de kans die we hebben gekregen om nog een keer ouders te worden. We willen niets liever dan ons kleintje een warm en fijn thuis geven!
