Van 6 tot en met 13 november 2023 was het de Europese Week van de Vruchtbaarheid. Het thema was dit jaar mentale gezondheid. Patiënte Diana heeft gehoor gegeven aan onze oproep om persoonlijke verhalen te delen. We willen herkenning en erkenning bieden aan iedereen die kampt met een onvervulde kinderwens. Maar ook om te laten weten: je bent niet de enige en je staat er niet alleen voor!
Lees in deze blog hoe Diana en haar partner mentaal voor zichzelf zorgen tijdens hun fertiliteitstraject.
Het verhaal van Diana
Na een behandeltraject van 5 jaar is Diana nu 31 weken zwanger. Graag deelt ze haar verhaal met andere wensouders.
Diana: ‘’Ik wilde altijd al vroeg moeder worden. Ik ontmoette mijn man op mijn 18e en op mijn 21e zijn we getrouwd. Rond mijn 25e was ik er klaar voor; we gingen proberen om een kindje te krijgen.
Na 1 jaar proberen was ik nog steeds niet in verwachting. Bij een bezoekje aan de huisarts dacht deze PCOS te zien en ik ging naar het ziekenhuis voor verder onderzoek. Daar kwam niets uit en we kregen het advies om het nog een half jaar thuis te proberen.
Starten met een fertiliteitstraject
Toen dat niet lukte zijn we na allerlei onderzoeken uiteindelijk gestart met IUI behandelingen in het ziekenhuis in Gorinchem. Bijna iedere maand deden we een nieuwe poging. Mentaal hebben we enkele pauzes ingelast om het vol te kunnen houden. Toen de IUI behandelingen niet tot succes leidde, zijn we naar het ziekenhuis in Utrecht gegaan voor IVF. Daar is een IVF ronde afgebroken omdat er niet voldoende follikels groeiden, waarbij we een zogenaamde escape IUI kregen om toch te proberen een bevruchting te laten plaatsvinden. We hebben in Utrecht uiteindelijk 1 embryo teruggeplaatst gekregen, maar dit is helaas niet tot een zwangerschap uitgegroeid. Het voelde voor ons niet meer fijn in Utrecht en we zijn toen gaan rondkijken voor een alternatief.
Naar Nij Geertgen
Via via hadden we van Nij Geertgen gehoord en het voelde meteen als een warm bad. We zijn een nieuwe IVF/ICSI ronde opgestart en uiteindelijk konden daaruit 7 embryo’s worden ingevroren. Wel heb ik last gehad van de hormoonstimulatie omdat er wel erg veel eitjes waren gegroeid.
De eerste terugplaatsing van een van de embryo’s was niet succesvol. Bij een tweede terugplaatsing dacht ik: we doen deze terugplaatsing en kijken daarna even. We gingen namelijk ook net verhuizen in die tijd en daar had ik ook wat ruimte voor nodig. Na de tweede terugplaatsing heb ik 3 zwangerschapstesten gedaan voordat ik mijn ogen kon geloven: de testen waren allemaal positief! Ik was zwanger!
Bij 7 weken kwamen we bij Nij Geertgen voor een zwangerschapsecho en er was een kloppend hartje te zien. We waren heel blij maar opeens gingen we weg bij de kliniek en na alles wat je met elkaar gedeeld hebt in een jaar neem je dan ook afscheid van een vertrouwde plek. Ik vond het heel gek om nu ‘gewoon’ zwanger te zijn en naar de verloskundige te gaan.
Probeer je ding te blijven doen
Wat mij en mijn man heeft geholpen in de afgelopen jaren is te proberen je ding te blijven doen. Zet je leven niet on hold. Ik heb dingen uitgesteld omdat ik dacht; stel dat ik zwanger raak. Ik had die dingen allemaal prima kunnen doen nu ik weet dat we 5 jaar lang bezig zijn geweest om in verwachting te raken.
Wees open over je kinderwens, als je dat kunt. Wij hebben dat minder gedaan en dat heeft als voordeel dat je gewoon op een verjaardag een wijntje kan drinken en het over andere dingen kunt hebben, zonder dat iedereen zich bezighoudt met jouw kinderwenstraject. Het nadeel is dat ik bij de aankondiging van onze zwangerschap heel veel mooie reacties kreeg van mensen die in dezelfde situatie van ongewenste kinderloosheid zitten of hebben gezeten. Ik dacht bij mezelf: als we dit eerder van elkaar hadden geweten, dan hadden we steun kunnen hebben aan elkaar. Spijt heb ik er niet van dat we het voor onszelf hebben gehouden, omdat we graag zo “gewoon” mogelijk wilden blijven.
Voor onze relatie was het traject natuurlijk ook lastig. We hebben geleerd dat we onze emoties allebei op een andere manier verwerken. We moeten elkaar daarin de ruimte geven en loslaten. Op deze manier houden we elkaar juist vast. Natuurlijk is het voor mij als vrouw anders geweest dan voor mijn man. Het gebeurde in mijn lijf. Ik ben dankbaar dat onze relatie door dit traject juist sterker is geworden, je hoort immers ook weleens andere verhalen.
Tot slot: durf aan te geven wat je nodig hebt. Je doet een kinderwenstraject er niet ‘zomaar even bij’. Als ik behoefte had om op de bank te gaan liggen omdat het even niet lekker ging, deed ik dat. Had ik zin om een avondje te gaan stappen, deed ik dat. Ik bezocht een osteopaat, deed aan yoga en volgende een speciaal dieet. Alles om mijn kansen te vergroten.
Wees niet te hard zijn voor jezelf. Ik deed dat wel om het vol te houden, maar kwam er later achter dat dit niet de manier is. Wat fijn was is dat ik bij een fertiliteitscoach ben geweest zodat ik mijn verhaal kwijt kon. Iemand die wist wat het betekent om ongewenst kinderloos te zijn en die snapt waar je het over hebt als je het over de hormoonmedicatie of een punctie hebt. Kijk wat voor jou werkt en wat jou helpt.
Inmiddels ben ik 31 weken zwanger en kijk ik uit naar mijn verlof. Het duurde lang voordat ik me ontspannen begon te voelen. Dat ik geloofde dat het ons echt gelukt was om in verwachting te raken. We wachten nu vol spanning op de geboorte van ons kindje! Dan is onze mooiste droom uitgekomen!
