Van 6 tot en met 13 november 2023 is het de Europese Week van de Vruchtbaarheid. Het thema is dit jaar mentale gezondheid. Patiënte Eefje heeft gehoor gegeven aan onze oproep om persoonlijke verhalen te delen. We willen herkenning en erkenning bieden aan iedereen die kampt met een onvervulde kinderwens. Maar ook om te laten weten; je bent niet de enige en je staat er niet alleen voor!
Lees in de blog van Eefje hoe zij mentaal voor zichzelf zorgt tijdens haar fertiliteitstraject.
Het verhaal van Eefje
Eefje wist altijd al dat ze een kinderwens had. Maar er was nog geen geschikte man voorbij gekomen om een gezin mee te stichten. Ze was 35 jaar, had een druk sociaal leven en stond niet zo stil bij haar kinderwens. Totdat in 2020 corona kwam en haar dagelijks leven tot stilstand kwam…
‘’In 2020 gingen mijn ouders in de corona lockdown periode het huis eens goed opruimen. Ze kwamen kinderspeelgoed van mij tegen en vroegen me; wat wil je dat we ermee doen? Weggooien of bewaren? Dat was het eerste moment dat ik dacht; ik wil de spullen zeker bewaren voor mijn eigen kinderen.
Toen het kinderspeelgoed bij mijn ouders ter sprake kwamen ging ik nadenken over mijn kinderwens. Ik was tot die tijd altijd een bezig bijtje met een druk sociaal leven. Ik had geen partner, wilde wel heel graag kinderen maar wilde ik het ook in mijn eentje proberen? Ik begon wat reacties uit te lokken in mijn sociale kring om aan te voelen of er support zou zijn mocht ik besluiten om als alleenstaande het moederschap aan te gaan. Toen ik voelde dat ik voldoende vangnet in mijn omgeving kon creëren ben ik naar de huisarts gegaan voor een verwijzing naar Nij Geertgen. Ik gebruikte anticonceptie, omdat ik altijd al kampte met een onregelmatige cyclus. Toen ik gestopt was kon ik al binnen 1 maand op intake gesprek komen bij de kliniek.
Na een consult bij de psycholoog omdat ik voor een behandeling met donorsperma wilde gaan mocht ik starten. Ik kocht sperma van een Deense donor waar ik 6 inseminatiepogingen mee kon doen. Ook ben ik op de wachtlijst geplaatst voor een Nederlandse donor.
Maar mijn menstruatiecyclus kwam maar niet goed op gang. Mijn cyclus bleef tussen de 60 en 70 dagen waardoor ik niet in een natuurlijke cyclus met de behandelingen kon starten. Toen ik met behulp van medicatie op een kunstmatige cyclus werd ingesteld kon ik in mei 2021 mijn eerste inseminatiepoging doen.
Van start
De eerste IUI behandeling vond ik spannend. Helaas leidde de eerste poging niet tot een zwangerschap. Bij de tweede poging voelde ik minder spanning omdat ik wist hoe het in zijn werk zou gaan. En…ik had een positieve zwangerschapstest! Toen ik het mijn ouders vertelde dachten ze eerst dat het niet waar was, want ze hadden niet verwacht dat ik de plannen echt zou doorzetten. Na de eerste schrik waren ze erg blij!
Helaas bleek bij de echo die bij 7,5 week werd gemaakt dat het vruchtje niet goed groeide. Bij ruim 9 weken was er geen kloppend hartje meer zichtbaar…Ik moest in het ziekenhuis de miskraam laten opwekken. Hierbij heb ik heel veel bloed verloren. Na een weekend ben ik weer aan het werk gegaan. Ik wilde alles zo veel mogelijk door laten gaan, ondanks mijn kinderwensbehandelingen. Het was druk op het werk in de corona tijd en ik wilde doorbikkelen. Alleen kwam ik erachter dat het niet zo simpel werkt. Ik had mentaal en fysiek een langere hersteltijd moeten nemen.
Na 3 weken bleek dat mijn baarmoeder niet schoon was en dat er miskraam resten waren blijven zitten. Ik moest even voor mezelf kiezen en zorgen dat ik voldoende was opgeknapt om door te kunnen gaan met de behandelingen. Toen ik startte met de kunstmatige cyclus voor de 3e IUI poging zaten we inmiddels in een volgende corona lock down in Nederland en ik kreeg depressieve gevoelens.
Ik moest een corona vaccinatie halen waar ik over heb getwijfeld omdat ik net weer een inseminatie had gehad. Ik ben toch gegaan en 2 dagen erna had ik zowaar een positieve zwangerschapstest in mijn handen! Weer zat ik op een roze wolk totdat ik wat bloedverlies had. Het bloedverlies werd heviger en de verloskundige wilde graag een echo maken. Rond de 7e week van de zwangerschap was er een miskraam te zien. Net voor de kerst…
Ik bracht de kerst met mijn ouders door en moest daarna gewoon weer werken. De gezondheidszorg waarin ik werk draait immers gewoon door. Wel besprak ik met mijn leidinggevende om rustig werk te kunnen doen en afleiding te zoeken door een nieuwe collega in te werken.
Niet mezelf
Ik startte vol goede moed een nieuwe behandeling op. Er was zowaar een spontane eisprong te zien dus dat gaf me veel vertrouwen. Alleen daar was een cyste zichtbaar op de echo waardoor ik moest wachten met stimuleren. Een maand later mocht ik weer verder, maar wat werd ik somber van de medicatie.
Ik heb ondertussen besloten onderzoek te laten doen naar de herhaalde miskramen. Ook ben ik via patiëntenvereniging Freya de cursus ‘Zorg voor Jezelf’ gaan volgen. Hoe zorg je nu goed voor jezelf en blijf je in balans terwijl het zo logisch is om jezelf te verliezen in de kinderwens en de intensiteit van de behandelingen.
Na enkele volgende IUI pogingen was ik nog steeds niet zwanger en was ik door de eerste 6 pogingen met het donorsperma heen. Ondanks dat ik van medicatie was gewisseld had ik nog de nodige bijwerkingen. Gelukkig verdwenen de sombere gevoelens, maar vlamden mijn astmaklachten op. Ik werd bijna 38 jaar en dacht: ik ga eerst vakantie houden. In de corona tijd was ik niet met vakantie geweest en ik had behoefte aan iets helemaal anders.
Na de vakantie startte ik vol goede moed met een Nederlandse donor een nieuwe IUI poging op. Maar mijn luteale fase werd steeds korter en extra medicatie mocht niet baten. Ik voelde de tijddruk toenemen en eind 2022 ben ik na 8 IUI behandelingen overgestapt naar ICSI.
Starten met ICSI
Mijn eerste ICSI poging werd omgeven door onrust. Op het werk was het onrustig en ik had een verhoogde kans op over stimulatie, maar helaas na bijna 3 weken stimuleren bleven er steeds minder follikels over.
De dag vóór de punctie ben ik met een paniekaanval vanaf het werk naar huis gegaan. Het voelde als een slechte voorbereiding op een heel belangrijk moment. Doordat de punctie op vrijdag was heb ik me in het weekend erna lekker laten verzorgen door mijn ouders. De week erop werd 1 embryo na 3 dagen teruggeplaatst. 2 embryo’s konden er worden ingevroren. Helaas was de zwangerschapstest – wederom met kerst- negatief.
Ik ben bij terugkomst op het werk in gesprek gegaan met bedrijfsmaatschappelijk werker. Er was maar een conclusie; ik zat er helemaal doorheen en ik meldde me meteen ziek. Ik heb toen 2 weken volledig niet gewerkt en ben daarna heel langzaam teruggekeerd.
Ik besloot actiever te gaan sporten, ging naar yoga en wandelde veel. Ik merkte dat deze dingen me hielpen om het mentaal beter vol te houden, om beter met de teleurstellingen om te gaan.
Helaas liepen de embryo terugplaatsingen niet uit op een zwangerschap. Ondanks dat begon ik me mentaal sterker te voelen. Nadat de laatste embryo is teruggeplaatst, ben ik eerst een lang weekend gaan skiën met collega’s in Oostenrijk. Net aangekomen belde mijn moeder dat mijn vader met spoed was opgenomen in het ziekenhuis. ‘Maar’ zei ze; ‘blijf jij maar daar en probeer je ontspanning te nemen’.
Op de dag dat mijn vader zijn spoedoperatie moest ondergaan ben ik een lange wandeling door de sneeuw gaan maken. Het was 20 graden, volop zon én sneeuw. Mijn vader kwam goed door zijn operatie heen… Mijn kinderwenstraject verdween wat meer naar de achtergrond omdat er plots iets ernstigs gebeurde met mijn vader en ik met beide benen op de grond werd gezet over hoe onvoorspelbaar het leven kan zijn.
Zet jezelf op de eerste plek
Na een aantal jaar heb ik geleerd: zelf jezelf op de eerste plek. Heb zelfcompassie en durf te kiezen. Met een nieuwe ICSI ronde voor de boeg besloot ik dingen te veranderen in het stimulatieproces. Andere hormoonmedicatie en bloedverdunners omdat ik niet weer een prille zwangerschap wilde verliezen.
Bij de punctie had ik dit keer bloedingen en moest ik het een aantal dagen rustiger aan doen. De terugplaatsing van het embryo zou op maandag plaatsvinden maar ik voelde me niet goed. Ik ben toen bewust alleen voor controle bij Nij Geertgen geweest maar heb de terugplaatsing uitgesteld naar dag 5. De dag voordat ik een zwangerschapstest mocht doen zei mijn moeder bij het avondeten; ‘’jij bent zwanger!’’ En zo waar had ze gelijk! Een positieve test!
Bij 7,5 week was er helaas onvoldoende groei zichtbaar op de echo en na 8,5 week was er geen kloppend hartje meer te zien. Ik kon weer naar het ziekenhuis om te starten met medicatie om zo een miskraam op te wekken.
Van sneltrein naar stoptrein
Ik besloot in augustus 2023 voor een second opinion naar Gent te gaan. Mijn schildklierhormoonwaardes waren niet goed en in Gent namen ze een extra biopt af van mijn baarmoederweefsel. Er bleek nog miskraamweefsel van de vorige keer te zijn achtergebleven. Daarnaast zagen ze chronische endometritis. Met een schone baarmoeder en schildklier medicatie ben ik me vervolgens weer gaan focussen op mijn balans. Door sport, yoga en bewust tijd voor ontspanning te nemen. Ik heb bewust langere tijd minder gewerkt omdat het me echt niet lukte om volledig te werken. Ik wilde doorgaan met de behandelingen maar het wel kunnen dragen. De leuke dingen in ere houden. Weer genieten van het leven.
Ik ben inmiddels 39 en voel de leeftijdsdruk maar wil niets overhaasten. Ik leerde in de afgelopen jaren dat mijn natuurlijke manier van doen kenmerken had van een ‘sneltrein’ maar dat ik moest veranderen in een ‘stoptrein’. Stil staan bij wat werkt goed, wat werkt niet en hoe ga ik verder.
Niet willen missen
Ik heb in de afgelopen jaren heel veel geleerd over mezelf. Over mijn energie en time management. Natuurlijk zat ik er regelmatig doorheen. Toen heb ik een aantal gebeld met het Extra Steun spreekuur om mijn verhaal kwijt te kunnen. Ook ben ik gesprekken gestart met een psycholoog, gespecialiseerd in vruchtbaarheidsbehandelingen.
Ik weet inmiddels dat mijn kinderwens als een paal boven water staat. Maar dat ik rustpunten nodig heb om door te kunnen. En het klinkt misschien gek omdat ik nog steeds niet zwanger ben, maar ik had het hele traject niet willen missen. Ik ben gegroeid als mens en als ik mama mag worden geef ik ook dat aan mijn kindje mee.”
